اشتباهات قرآن کریم از حیث قواعد دستوری-ادبی(۲):

 
متن شبهه:

در آیه ۱۶۲سوره نساء چنین آمده است:

«لَّٰكِنِ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ مِنْهُمْ وَالْمُؤْمِنُونَ… وَالْمُقِيمِينَ الصَّلَاةَ وَالْمُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَالْمُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ…»

عبارت «الْمُقِيمِينَ الصَّلَاةَ» باید مانند «راسخون، مؤمنون و مؤتون» در حال رفع و به شکل «مقیمون» نوشته شود.

ولی چرا قرآن کریم با اینکه باید این کلمه عطف بر ما سبق شود، چنین اشتباهی را مرتکب شده است؟؟؟

 
پاسخ:

بسم الله الرحمن الرحیم.
الحمدلله رب العالمین.

 
در قرآن کریم آیاتی بسیار داریم که یک لفظی بدون اینکه عاملی در کلام باشد منصوب میشود.

در ابتدا شخص تصور میکند که قرآن گرفتارخطای دستوری شده است چرا که منصوب آمدن این لفظ هیچ وجهی ندارد.

در حالیکه این خطور کاشفیتی از چیزی جز جهل آن شخص نسبت به قواعد دستوری نخواهد داشت.

در علم ادبیات ابوابی چون باب اختصاص و إغراء و تحذیر بیشتر عهده دار چنین عملیاتی هستند.

مثلاً لفظ منصوب((أهلَ البیتِ))در آیۀ شریفۀ:((…إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً…)).(الأحزاب/۳۳)

در ظاهر عاملی برای نصب ندارد.
ولی گویند در این آیۀ شریفه باب اختصاص جاری شده است به این منظور که قبل از لفظ((أهلَ البیت))یک فعل ((أختصُّ)) یا ((أعنی)) و یا ((أقصدُ)) در تقدیر است که عامل نصب این لفظ شده است.
و در ما نحن فیه نیز عامل نصب لفظ((والمقیمین الصلاة))فعل مقدّر((أمدَحُ)) میباشد که بعد از آن الفاظ مرفوع این لفظ بدلیل داشتن اهمیت فراوان نزد خداوند متعال بسبب فعل((أمدَحُ))منصوب شده است.
لذا این آیه از حیث قواعد دستوری خالی از هرگونه اشکال و ایراد میباشد.

قال الله تعالی فی محکم کتابه الحکیم:
((هٰذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدًى وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ)).(آل عمران/۱۳۸)
والله تعالی العالم.

 
نوشته الأقل:
ماهر فرحانی صیمری.
۲۵/رمضان/۱۴۳۷
قمّ مقدّسه