وقتيه با بيشتر از ده روز:
سؤال:
زنى كه عادت وقتيه دارد، اگر بيش از ده روز خون يك جور ببيند، تكليفش چيست؟
جواب:
آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد. البته اين در صورتى است كه عادت همه يا اكثر قريب به اتفاق آنان يكسان باشد؛ ولى اگر ميان آنان اختلاف هست ـ به عنوان مثال برخى پنج روز و برخى هشت روز عادت مى بينند ـ نمى تواند عادت آنان را ملاك در حيض قرار دهد؛ بلكه بايد در هر ماه هفت روز را ايام عادت و بقيه را استحاضه خود قرار دهد.[توضيح المسائل مراجع، م ۴۸۹ و ۴۹۱ و دفتر: خامنه اى.]
آيه اللّه بهجت: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد هفت روز ايام عادت را حيض قرار دهد.[بهجت، وسيلة النجاة، ج ۱، م ۲۶۴]
آيه اللّه سيستانى: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد با دو شرط شماره عادت برخى از خويشان خود را حيض قرار دهد.
۱٫ نداند اندازه عادت آن زن (كه از نظر سن و مزاج مماثل اوست) مخالف با اندازه عادت خودش است.
۲٫ نداند اندازه عادت آن زن با اندازه عادت ديگر خويشانش، تفاوت دارد. اما اگر اين دو شرط حاصل نباشد، مى تواند به اختيار خود از سه تا ده روز هر شماره اى را كه مناسب با سن و مزاج او باشد، ايام عادت و بقيه را استحاضه خود قرار دهد و بهتر آن است كه هفت روز قرار دهد.[توضيح المسائل مراجع، م ۴۸۹ و ۴۹۱]
آيه اللّه صافى: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد و احتياط واجب آن است كه اگر عادت آنان از هفت روز كمتر است، پس از پايان مدت عادت خويشانش تا هفت روز را احتياط كند؛ يعنى، محرمات حائض را ترك كند و كارهاى مستحاضه را به جا آورد و نيز اگر عادت خويشانش از هفت روز بيشتر است، در فاصله بين هفت روز تا پايان عادت آنها، احتياط ياد شده را مراعات كند. البته اين در صورتى است كه عادت همه يا اكثر قريب به اتفاق آنان يكسان باشد؛ ولى اگر ميان آنان اختلاف هست ـ به عنوان مثال برخى پنج روز و برخى هشت روز عادت مى بينند ـ نمى تواند عادت آنان را ملاك در حيض قرار دهد؛ بلكه بايد در هر ماه شش يا هفت روز را از اول وقت حيض عادت و بقيه را استحاضه قرار دهد و احتياط آن است كه آنچه را در ماه اول حيض قرار داده، در ماه هاى بعد هم همان مقدار را حيض قرار دهد. البته اگر عادت او در روزهاى وسط يا آخر باشد، بايد شش يا هفت روز وسط يا آخر را كه در عادت است، حيض قرار دهد.[توضيح المسائل مراجع، م ۴۸۹ و ۴۹۱]
آيه اللّه فاضل: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد. البته اين در صورتى است كه عادت همه يا اكثر قريب به اتفاق آنان يكسان باشد؛ ولى اگر ميان آنان اختلاف هست ـ به عنوان مثال برخى پنج روز و برخى هشت روز عادت مى بينند ـ نمى تواند عادت آنان را ملاك در حيض قرار دهد؛ بلكه بايد بنا بر احتياط واجب در هر ماه هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.[توضيح المسائل مراجع، م ۴۸۹ و ۴۹۱]
آيه اللّه مكارم: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد. البته اين در صورتى است كه عادت همه يا اكثر قريب به اتفاق آنان يكسان باشد؛ ولى اگر ميان آنان اختلاف هست ـ به عنوان مثال برخى پنج روز و برخى هشت روز عادت مى بينند ـ نمى تواند عادت آنان را ملاك در حيض قرار دهد؛ بلكه احتياط واجب آن است كه در هر ماه هفت روز را ايام عادت خود قرار دهند.[توضيح المسائل مراجع، م ۴۸۹ و ۴۹۱]
آيه اللّه وحيد: اگر خون ها يك جور باشد و نتواند با نشانه ها، حيض را تشخيص دهد، بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد. البته اين در صورتى است كه عادت همه آنان يكسان باشد، ولى اگر ميان آنان اختلاف هست ـ به عنوان مثال برخى پنج روز و برخى هشت روز عادت مى بينند ـ نمى تواند عادت آنان را ملاك در حيض قرار دهد، بلكه احتياط واجب آن است كه در هر ماه تا شش يا هفت روز را به اختيار خود، ايام عادت و بقيه را استحاضه قرار دهد.[وحيد، توضيح المسائل، م ۴۹۵ و ۴۹۷٫]
تبصره ۱ . اگر خون ها يك جور نباشد، آنچه كه نشانه حيض را داشته باشد (البته از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد)، حيض و آنچه كه نشانه حيض را ندارد، استحاضه است.
تبصره ۲ . در رجوع به عادت خويشان، تفاوتى بين خويشان پدرى يا مادرى و يا زنده و مرده نيست.
